Wykorzystanie pomysłu do granic możliwości oznacza umiejętność realizacji planu. Budowanie z klocków jest klasyczną zabawą otwartą. Mając do dyspozycji zestaw klocków, dzieci obserwują podobieństwa i różnice w kształcie, rozmiarze, wadze, zastanawiają się, co chcą zrobić, i przystępują do działania. Po drodze dokonują odkryć i uczą się, co działa, a co nie, prawdopodobnie tworząc hipotezy na temat natury materiałów budowlanych. Układanie większego, cięższego klocka na szczycie pojedynczej wieży z mniejszych, lżejszych klocków prawdopodobnie spowoduje, że wieża się przewróci. Ale co się stanie, jeśli... zbudujemy dwie wieże obok siebie, a następnie położymy większy, cięższy klocek na górze, dzieląc ciężar równomiernie między wieże? Albo położymy większy, cięższy klocek na dole i będziemy się wspinać po mniejszych, lżejszych klockach?

Realizacja planu wymaga czasu i często nie jesteśmy w stanie rozpocząć i zakończyć projektu za jednym zamachem. Możliwość zatrzymania się i powrotu później oznacza, że możemy przemyśleć nasz plan, powrócić odświeżeni, być może z nowymi pomysłami lub spostrzeżeniami, i opracować nowe kierunki. Możemy cieszyć się procesem i odejść, kiedy tylko zechcemy.

Jako dorośli robimy to samo. Kiedy quilter decyduje się na wykonanie kołdry, to jest to proces krok po kroku. Nawet najbardziej doświadczony musi zastanowić się nad wzorem, postępować zgodnie z instrukcjami i być otwartym na objazd, gdy coś nie wychodzi. Proces zatrzymywania się, a następnie wracania do miejsca, w którym skończyliśmy, wymaga od nas zaplanowania projektu tak, abyśmy mogli się zatrzymywać i odchodzić. Dzieci, w miarę możliwości, korzystają z przestrzeni, w której mogą zacząć, zatrzymać się i wrócić później.